Твёрдыя складаныя вагенкі
Мы з дзіцьмі правялі ў лесе. Гэта быў нейкі пікнік, які называлі прыроднай экскурсіяй. Пасля гулянкі мы паабедавалі. Я люблю джо-джо і хула-хупы, заўсёды паспрабаваў не даваць ім трапіць у мяне ў лодыжак ці твар. Але калі мяне ўключалі ў спаборніцтва з іншымі, круцэнне неадольна выходзіла з-пад кантролю. Маці прынесла смачную ежу і прыемныя напоі для ўсіх у нашай групе, каб мы маглі карыстацца імі ўвесь дзень. Яе старанне было бачна ўсюды, сярод парванай паперавай пакатункі, якая пакрывала толькі што набытыя пласмасавыя салдатыкі, разбросаныя на лежаках пасля гулянкі.
Ешчэ многа працы наперадзе, калі б гэта не было пастаўлена на месца яна прамармытала паміж ковткамі карэннога піва, усміхаючыся, але і далей задаволена з'ядаючы серца арбуза, выкарыстоўваючы лыжку для цукру без выпадання чаго-небудзь! Калі мы ішлі пешшу, я ўбачыў мужчыну, які праходзіў міма з чымсьці надзвычай цікавым. У яго быў Вялікан цяжкае складанае возок напалнены ўсімі яго рэчамі, але гэта не було нічога, з чым ён не маг у справiцца.
